BLOG 1

Ik schrijf. Er is zoveel te vertellen. Ik schrijf wat af eigenlijk. Heel mijn leven doe ik dit al. Van dagboeken, erotische verhalen, geleide meditaties, ik-vetrek-verhalen tot diepe zielenroerselen. 

Ik deel het alleen zelden. Mijn hoofd komt er tussen. Veel vind ik te persoonlijk. Het voelt een beetje bloot, naakt en kwetsbaar. En ja, kwetsbaarheid is prachtig. Mijn gevoeligheid ook. Maar het delen met de wereld, met misschien honderd of duizend mensen die ik niet ken, mmm dat is nog wel een stap om te overwinnen.

Ik post vaak  iets over de natuur. Foto’s en filmpjes en schrijf hoe helend het is voor mij en voor de mensheid. Maar eigenlijk heb ik zoveel meer te vertellen. Ik ben begonnen aan een boek. En in vlagen schrijf ik met compassie de meest geweldige hoofdstukken. Om vervolgens weer in twijfel te schieten of ik dit ooit met de wereld durf te delen.

Ik schrijf over van alles. Over mijn avontuur in een ander land, over relaties, over aantrekkingskracht, over plantreizen, over burn-out, over maatschappelijke druk en verwachtingen, over heel worden, over liefde en levenslust, over sensualiteit, tantra en over zoveel meer. Het is heerlijk om te doen.

Schrijven brengt me net als de natuur in een bijzondere staat. In pure afstemming met mijzelf, de wereld en de kosmos. Ik ben een poort waar de woorden doorheen stromen. Ik mag schrijven en de wereld mooier maken met mijn verhaal. Ik schrijf over mij. En ik hoop zo dat er mensen zijn, die herkenning vinden, zich geïnspireerd en gestimuleerd voelen om een stapje te zetten op hun eigen pad. Een pad naar heelheid, naar zelfliefde, naar iets dat ze nodig hebben. 

Ik en het schrijven. Het mag de wereld in. Hoe spannend mijn ego dat ook vindt. Het is te mooi om niet te delen, te helpend, helend voor mij en voor een groter goed. Daarop vertrouwend leer ik mijzelf bloot te geven. Wetend dat het veilig is. Mezelf laten zien met al mijn kwetsbaarheid, liefde en levenskracht.

Een vrouw met een opdracht, een missie, met ontwijkgedrag en eigenlijk al een tijd lang de boodschap horend: ga schrijven. Richt je plek in. Zit goed. Zorg goed voor je handen, voor jou en schrijf je verhaal. 

Heel soms fluistert nog zacht een stemmetje. Wie zit daarop te wachten? Ik zucht… Al die (on)zichtbare helpers en wijze voorouders, ze worden moe van mijn gedraai en uitstelgedrag en van de duizend dingen die ik voorrang geef om te doen. Mijn zielsmissie vertrouwen en met toewijding ervoor gaan, discipline om een aantal dagen in de week dit een paar uur per dag te doen, de rust te vinden om te schrijven… 

Ja het is tijd! De hoogste tijd. Voor naakte waarheden, voor het bloot geven. Niet omdat ik nu zo’n exhibitionist ben of hou van de belangstelling, maar omdat ik met mijn woorden de wereld een beetje mooier en bewuster mag maken. En al die stapjes die ik voor mezelf maak in mijn leven, een uitnodiging of inspiratie voor anderen kunnen zijn. Dus welkom lieve lezende ogen bij deze en hopelijk ook alle volgende blogs. Ik ben blij dat mijn woorden stromen en dankbaar dat ze ook jou hebben weten te vinden.